درباره من

میگما
چی می شد آدما لحظه ی به دنیا اومدن،حق انتخاب داشتن؟
چی میشد هر جور و هر جایی که دلشون میخواست به دنیا می اومدن؟
اصلاً چه معنی داره از خود آدم نمی پرسن کجا میخوای به دنیا بیای؟
یا ازت نمی پرسن دلت میخواد چه شکلی بشی یا تو آیندت چکار کنی و به کجا برسی؟
می دونم
الان همتون میگید خب همه چیز به هم می ریخت،یا همه چیز بی مزه و بی معنی میشد،اما یکم که فکر کنید می فهمید من چی میگم.
آدما وقتی به دنیا میان تا لحظه ای که قدرت و درک پیدا نکردن،تو سرنوشت خودشون هیچ نقش و اثری ندارن.
جامعه اشون
خانوادشون
شرایطشون
اون ها رو می بره سمت و سویی که خودشون میخوان
بعد که تازه به خودش میاد و عقل دار میشه،دیگه خیلی سخته تغییر دادن همه ی عادت ها و مشکلاتش.
نمیخوام گله و شکوه و شکایت کنم
اما می‌خوام بگم که،بعضی آدم ها ظلم عجیب غریبی بهشون میشه
با اینکه حق رسیدن به همه خوشی ها رو دارن
حق رسیدن به خوشبختی
حق رسیدن به آرامش
انقدر تلاش می کنن انقدر واسه آدمای اطرافشون خوبن،که گاهی اوقات خودشون فراموش شده ترین آدم روی زمین میشن.
این آدما هیچ وقت به اون چیزی که لیاقتش دارن نمی رسن.
میدونم
شاید قصه تلخی رو دارم روایت می کنم اما این یه حقیقت محضه.
یه حقیقت که داره از دل یه آدم،شبیه همینی که گفتم میاد بیرون.
یه آدم که تا امروز چندمین سال رو به خودش دیده و فردا اگه بیدار بشه،قراره بره توی چندمین سالگی.
آره
کاش دنیا اونجوری بود که ما دوست داشتیم
کاش این همه جبر و نداشتن و نرسیدن،حق بعضی آدم ها نبود.
کاش دوری و دلتنگی سهم بعضی آدم ها نبود.
کاش ما آدم ها دنیامون رو قشنگ تر ترسیم می کردیم.
کاش ما آدم ها،می فهمیدیم واسه چی اومدیم به این دنیا و رسالتمون چیه؟
کاش و هزار تا ای کاش دیگه....
 

درج شده در تاریخ ۲/۱۱/۰۵ ساعت 23:39

کاربران آنلاین (0)