درباره من

وقتی آمدم همه جا سبز بود....

زمین به استقبالم سبز پوشید،آسمان بینهایت آبی را پیشکشم کرد و پرندگان خواندند.

باد وحشی آرام گرفت و نسیم ساده ترین شعر بود که از آشفته ترین دنیا میگذشت.چه لذت بخش بود

بوسه هایش....درخشیدم.رو به آینه ای...چشم در چشم خود.....و از درخشش خود کورشدم.

سیاهی تلخترین تجربه زندگیم بود.و دیگر ندیدم....نه سبزی برگ و نه سفیدی قاصدک.نه نوازش نسیم و نه

بینهایت آبی...و مدتهاست در سیاهی مطلق به دنبال ستاره ای میگردم.چیزی که لحظه هایم را روشن تر کند.

و این روزها احساس بهتری دارم.کمی میشنوم.... کمی میبینم....احساس میکنم زمین باز هم سبز پوشیده.

شاید لحظه تولد است.تولد دوباره....از فشردگی تیرگیها بالاخره چیزی زاییده شد شاید اشک....

امید رویش .و شاید بهار.....ولی اینبار هرگز نمیدرخشم.خورشید زیباست اما خیره شدن به اینهمه درخشندگی

کوری می آورد.قول میدهم فقط حسش کنم.....  

درج شده در تاریخ ۹۵/۰۸/۱۷ ساعت 09:28

کاربران آنلاین (0)