در چنین جمعی طبیعی و بدیهی است که اداره ارشاد با بررسی فعالیت های یکساله اهل قلم شهر و با ارزیابی اصولی و کارشناسانه، رسانه و نشریه و خبرنگار و مطلب و . . . برتر شهر میانه را انتخاب کرده و با اهدای لوح و جایزه قدردانی می نمود و ضمن ارائه گزارش عملکرد نظارتی خود، فرهنگ سازی و راهنمایی و سیاست کاری خود را نشان می داد. چنین جمعی علاوه بر ایجاد حس همدلی و همراهی و تعامل، می توانست به تفاهم و کم کردن حساسیت ها و شبهه ها کمک کند.
همچنین مسئولین رده بالای شهر نظیر امام جمعه و فرماندار به راهنمایی ها و بیانات و خواسته ها و کمک هایشان می توانستند این حیطه مهم و تأثیرگذار را همراهی کنند. به هر صورت تدبیر و تمهید جمع رسانه ها بمناسبت روز خبرنگار یک گردهمایی حرفه ای و ضروری بود که حکایت هم اندیشی برد-برد را داشت. آنهم در شهری که اهل قلم و اهل رسانه آن بسیار فعال و مؤثر و کاربلد هستند. اما به هر روی این اتفاق رخ نداد و رو خبرنگار در میانه بسیار بی صدا و بی تحرک و بی تأثیر سپری شد.
البته این خلأ جور دیگری پر شد، بدین شکل که برخی نهادها و مراکز غیر مرتبط با دعوت از چند فعال رسانه ای و نشریه ای در دفتر رئیس اداره خود از خبرنگاران قدردانی نمودند! اینکه رئیس یک اداره به روز خبرنگار اهمیت داده و از برخی خبرنگاران دعوت نموده و هدیه ای می دهد از یک دیدگاه بسیار ارزشمند و قابل ستایش است و نگرش شایسته و شأن والای آن مجموعه را می رساند. اما وجه دیگر این دعوت ها این است که رسانه ها زبان مردم هستند و باید بی هیچ حب و بغض و ملاحظه ای عملکرد نهادها را نقد کنند، اما با چنین اقدامی ممکن است در رخدادهای فردا، ملاحظات و رودربایستی مانع انعکاس برخی خبرها شود و این یک فرایند باخت-باخت است.
رسانه ها و نشریات و در رأس آنها اداره ارشاد با ابزار و اهرم های موجود خود یک وزنه و قدرت مهم و تأثیرگذار در جامعه است که می تواند از این ابزار در جهت بهبود شرایط جامعه و روشنگری و اطلاع رسانی استفاده نماید اما اکنون این حیطه بسیار خالی مانده و عدم فعالیت در این زمینه ارزش و اهمیت قلم را تار نموده است. نگاهی به تمام اتفاقات روز ایران و جهان نشان می دهد که رسانه و خبرنگار چقدر قوی و قدرتمند است. یک خبر یا یک عکس یا یک گزارش و حتی یک تیتر قدرتی عظیم دارد. قدرت رسانه را دست کم نگیریم، قدر اهل رسانه را هم.