من ، تو ، لعنت !

 

1393/3/19

علیرضا امیرخیزی

دفتر : شخم بر ذهن سوخته

ردیف : 20

من ، تو ، لعنت !

 

لعنت برمن !

که در گیجگاه شب نشسته

نگاه بر سینه ای زخمی دوخته ام !

آه ... که خونین میکند نگاهِ من

هر آغوشِ برمن گشوده را !

هر دل که بر من تپیده

و هر دستِ باز ، که سوی من دراز!

یا هر چشم ،

که بر نظرگاه مردُمَکَش خزیده ام !

 

لعنت بر من !

که نگاهِ سُرخم را به دارِ بلاهت آویخته ام

در پوچگاهِ یک زندگیِ بی دلیل

با ذهنیتی از هویتهای با دلیل !

چمباتمه زده ام تفکرات خود را

درست ...

در انحنای بغضی

که بر گلوگاه نشسته است !

میان انفجارِ خیسِ گریه ای که هرگز زاده نشد !

در شرارِ ریزشِ آهی که بر پرتگاه احساس

هرگز چکیدن نیارست !

لعنت بر من ...

جانی پرنسیپهای خنجر خورده !

تفکراتِ پاکِ در شرمگاه روییده !

راستین بودنِ یک هوس ...

درست در کشاکشی که عشق نام نهاده شد !

خوابی که لباسِ عمر پوشید !

در بزمگاهی که

مرگ ، نقابِ زیست بر چهره ها نشاند !

 

لعنت بر همچو منی که با ولع تمام خواستم ...

و نکردم !

حتا با سرایشِ یک شعر،

یک ترانه از برای نور...

یا نهادنِ یک گل بر گوشِ گیسوان تو

یا کندنِ ریشه های گیاهیم ...

برای پرواز کردنم در دستگاه آرزو !

و یا پر در شعله کشیدن

به آتشگاهی که مرا می خواند!

و لعنت برچونان تویی

که تنها و تنها برای ارضای من

به عمل نشستی ...

بی آنکه هیچ خواسته ای ...

آه...

لعنت به ما !