سلام کربلا

سلام کربلا

خورشید اربعین طلوع می کند و من در اینسوی مرزهای خاکی چشم به مغرب دوخته ام تا مگر نسیم قطره ای از حلاوت بهشت را از تربت کربلا  بر جان سوخته ام هبه کند. آسوده و فراخ در حریم خانه خویش نشسته ام اما دلم هوس هوای تفتیده و پرتلاطم حرم را دارد. شاد و خرسند در جمع دوستان نشسته ام اما دل درجای دیگری است، من همان حکایت حاضرِ غایب هستم:

هرگز حکایت حاضرِ غایب شنیده ای؟                   من در میان جمع و دلم جای دیگر است

آی زائر پیاده کربلا، با تو هستم؛ با تو که اکنون در مسیر عشق گام برمیداری، اینقدر از دریچه دوربین های تلویزیونی شوق و شعف وافر و غلیان بغض های عاشقانه ات را آشکار مکن، اینقدر در طریق کربلایی شدن هروله نکن، اینقدر از احساس زیبایت سخن مگو، اینقدر موکب ها را مشتاقانه نشمار، اینقدر بیرق "یا حسین" را تاب نده، اینقدر نام علمدار را زمزمه تسبیحت نکن، . . . آی زائر پیاده کربلا؛ با تو هستم، کمی هم به فکر دلهای جامانده باش، کمی هم مراعات آنهایی را بکن که در خانه خود نشسته اند و نظاره گر کامیاب هایی چون شما هستند. آی زائر کربلا؛ من جا ماندم، من در هیاهوی زندگی گم شدم، من در بند لباس خویش اسیر شدم، من پابند ملاحظات زمانه گشتم، من نتوانستم، من در کربلا نیستم، جسمم در خانه جا مانده است، کالبد دنیایی ام اینجاست، اما . . . اما دلم در کربلاست، دلم همراه پیاده های اربعین است. آی زائر پیاده کربلا؛ من شیفته پیاده روی اربعین هستم، من مشتاق ضریح حسین (ع) هستم، اما . . . اینجا از کربلا دور هستم، و این درد کوچکی نیست، حسرت ساده ای نیست. آی زائر پیاده کربلا؛ هوای دل جامانده ها را هم داشته باش. هوای چشمان حسرت بار، هوای پاهای شرمنده، هوای دلهای بی تاب، . . . هوای نگاه مشتاق ما را هم داشته باش. زیارتت قبول و حلاوت ازلی کربلا در دلت ابدی باد. خوشا به حال تو و تمام زائران پیاده حسین (ع)، خوشا به شور و مستی تان. تنها دلخوشی جاماندگان پیاده روی اربعین، امید به سال بعد است، امید که این شور و اشتیاق را راضی کنیم تا سال بعد در مسیر پر از عشق و محبت کربلا گام برداریم. تو هم برای ما دعا کن. سال بعد نه دغدغه پاهایم را دارم، نه نگران زندگی هستم، نه دربند کار می مانم، نه هیچ بهانه ای دیگر، عشق صدایم می زند: سلام/