درباره من

کاش می‌شد جهان را و ایران را، و اکثریت آدم‌ها را به جواهر سازی قدَر سپرد تا همه را بریزد وسط گود، شعله بگیرد و ذوب کند و از نو بسازد. دنیای ما فرسوده که هیچ! از درون پوسیده و رنگ باخته و سیاه شده.
این دردناک است که در جهانی که کیفیت و رشد، حرف اول را می‌زند، ما از حداقل‌ترین‌های یک زندگی طبیعی، محروم مانده‌ایم و جهانمان دارد مدام، به عقب واپس رانده می‌شود و تلاش‌هامان در جهت بالندگی و رشد، دائما بی‌نتیجه می‌ماند.
آدمی که نه آزادی دارد، نه امنیت، نه آسایش و نه چشم‌اندازی روشن برای آینده، به چه امّید زنده است؟
به چه امّید زنده‌ایم؟
تمام می‌شود این سوگواری ممتد؟ این رنجِ از آستانه‌ی تحمل بیرون، این پرسه‌ی میان خشم و استیصال؟
صبح می‌شود این شبِ از سرما به شکاف جان‌ها و استخوان‌ها رسیده؟!  

درج شده در تاریخ ۱/۱۰/۱۹ ساعت 20:34

کاربران آنلاین (6)

سنده یاددان چیخارسان مترسک VvXvF کاکتوس سیاوش.محمدی