درباره من

گاهی دلت می‌خواهد فریاااااد بزنی و کمک بخواهی،
در حالی که نه سِیلی‌ست، نه دریایی‌ست، نه آتش مهیبی‌ست و نه سانحه‌ای.
گاهی از درون در حال فروپاشی و سرریزی و دریچه‌های تحملت یک به یک مسدود شده.
دلت می‌خواهد جار بزنی و یاری بطلبی و از کسی بخواهی تو را نجات بدهد و تو را از دریای اندوه بیرون بکشد. اما نمی‌توانی.
نمی‌شود هیچ تشریح و نمودی برای آنچه گلوی روانت را بی‌رحمانه فشرده و تنفست را به شماره انداخته و تو را تا مرز نابودی و اضمحلال کشانده، پیدا کنی، چرا که بعضی سوانح، از درون اتفاق می‌افتند.
اینگونه است که تو روزی، جایی، برای همیشه می‌‌شکنی و تمام می‌شوی و کالبدت همچنان می‌خندد و راه می‌رود و ادامه می‌دهد.
من فکر می‌کنم عمر روان آدم‌ها خیلی کوتاه‌تر از عمر کالبد آدم‌هاست.
خیلی‌ها مرده‌اند، خیلی‌ها نیمه جانند و خیلی‌ها درحال جان دادن، در حالی که از بیرون، همه چیز عادی به نظر می‌رسد...
 

درج شده در تاریخ ۱/۱۰/۰۸ ساعت 10:15

کاربران آنلاین (3)

تنبل .خان گل آبی من