درباره من

بهترین کاری که می‌شد کرد، بی‌خیالی بود. پس خودمان را در عمیق‌ترین دره‌های بی‌تفاوتی و انفعال انداختیم و به هر ثانیه غرق‌تر شدنِ خودمان پوزخند زدیم و چه فرقی می‌کرد؟

ما که داشتیم غرق می‌شدیم!
ما که قرار نبود نجات داده‌شویم!
ما که قرار نبود آدم‌های خوشبختی باشیم؛ لبخند هم نمی‌زدیم؟
به آغوش هم نمی‌کشیدیم؟
دلخوشی‌ هم نمی‌داشتیم؟ نمی‌بوسیدیم؟
روی شانه‌های هم نمی‌زدیم و نمی‌گفتیم: «بی‌خیال!»
چرا؟ چون ارتفاع سرزمین‌هامان کم بود و آخرین مقصدِ سیلاب‌ها بودیم؟ چرا؟ چون آب تا بالای زانوهامان رسیده‌بود؟!  

درج شده در تاریخ ۱/۰۳/۳۰ ساعت 18:09

کاربران آنلاین (1)

کاکتوس