دردهای وحشی

 

طاقت فرساترین دردها تنهائی است ،

 

بی آشنا بودن است ،

 

گنج بودن و در ویرانه ماندن است ،

 

وطن پرست بودن و در غربت بودن است .

 

عشق داشتن و زیبائی نیافتن است ،

 

زیبا بودن و عشق نجستن است ،

 

نیمه بودن است ناتمام زیستن است

 

بی انتظار گشتن است ،

 

چنگ بودن و نوازنده نداشتن است ،

 

نوازنده بودن و چنگ نداشتن است

 

متن بودن و خواننده نداشتن است

 

در خلا زیستن است ،

 

برای هیچ کس بودن است

 

 

برای زنده بودن کسی نداشتن است

 

بی ایمان بودن است

 

بی بند و بی پیوند و آواره بودن است

 

جهت نداشتن است

 

دل به هیچ پیوندی نبستن است

 

جان به هیچ پیمانی گرم نداشتن است .

 

اینها درد های وحشی بود.......

 

 

دردهای دل های بزرگ و روح های عالی

 

چگونه انسان می تواند باشد و رنج نکشد ،

 

باشد و دردمند نباشد ؟

 

 

...........................

 

من به جای بی رنجی و بیدردی همیشه آرزو می کرده ام که خدا

 

مرا به غصه ها و گرفتاری های پست و متوسط روزمره مبتلا نکند

 

، بکند اما روحم ، دلم ، احساسم را در سطحی که  این دست

 

اندازهای پست را حس کند پایین نیاورد ..

 

، چه کسانی از چاله وله های راه رنج می برند و خسته می

 

شوند و به ناله می آیند ؟

 

کسانی که می خزند بیشتر ، آنهایی که می روند کمتر ،آنها که

 

می پرند هیچ …

 

..........................................................................