ازمن نما گاهی تو یادی

چشمان غمگين تو اي گل در پيش چشمانم نشسته
با آن لب پر خنده اما اندوه پنهانم نشسته
اي شادتر از پيچش موج در پاي درياهاي هستي
با طرح شادي از محبت غمخانه ي دل را تو بستي
ديدم غزل فرياد مي كر د در پيچش هر قطره آبت
شاعر نبودم گشت شاعر مرغ دلم پر زد برايت
از وزن مي خواهم بگويد يك قالبي نو از برايم
اما چو شمعي هستم از عشق پروانه جان كردي صدايم
بعد از سحرگاهان پر شور از اين غروب خسته بگذر
آبي ، سراسر آسماني طرحي بكش يا عشق بنگر
آلاله ها را هيچ انگار تنها گل عشق نگاهت
با ديدگان گرم و پر شور دستان من هم تكيه گاهت
من دوست دارم آسمان را اما غروبي تلخ و دلگير
با موج هايي كه پر از غم از زندگي ها ، چشم و دل سير !
جان من و جان محبت طرحي بكش از عشق جاري
سر تا به سر آرامش و شور ، برگي به فصل دوستداري
خواهم ببينم طرح هايت در فصل بعد اين نمايش
دستي براي دوستي هست با ياد حق غرق نيايش
خواهم سرودي سبز باشي در لابلاي برگ اميد
خواهم غرورت را ببينم در پرتوي از رنگ اميد
چون ياسمن سرمست و مغرور در پيش چشمانم بخندي
خورشيد گرم و با صفا را با نور چشمانت ببندي !
اي غنچه ي زيبا ي فردا ! آرامشِ دلها چه زيباست
تنها سپيد و سبز كافي است رنگ سياه و خسته تنهاست !
من دوست دارم نام پاكت چون خوب و ناز و با صفايي
قلب تو را اي چشمه ي شوق ديدم كه با آلاله هايي
احسنت طرحي خوب و زيبا در پيش چشمانم نهادي
من شمع تو پروانه هستي از من نما گاهي تو يادي !