باران...تقدیم به دوستان بارانی...

میدانم!

تکراری ست...

ولی!

 چه کنم ؟

دلم تمنای باران دارد

و نگاهم تمنای برف....

برای آمدنت به کدام سو بنگرم؟

که چَشم  و دِلم را

 روشن کنی

 به هوایِ آسمانی ات ! ؟؟؟

تنگــــــــــ هر غروبــــــــــ بارانـــــی

دل مــــن

خســــــــته از کوچه های دلتنگــــــــــی

خیس ِ یاد تــــــــــو

به خانــــــــه بر می گردد

به خانــــــــه

پیش عطر تــــــــــــو

و انتظـــــــــــــار من . . . !

تنها برخی از آدمها

باران را احساس می کنند!!

بقیه فقط خیس می شوند ...

گونه هایت خیس است ؟
باز با این رفیق نابابت ، نامش چه بود ؟ هان ! باران …
باز با “باران” قدم زدی ؟
هزار بار گفتم باران رفیق خوبی نیست برای تنهایی ها
همدم خوبی نیست برای درد ها
فقط دلتنگی هایت را خیس و خیس و خیس تر میکند

باران که می بارد همه چیز تازه می شود

حتی داغ نبودنِ تو

مثل باران های بی اجازه ، وقت و بی وقت
در هوایم پراکنده ای
و من بی هوا
ناگهان خیسم از تو . . .

عادت ندارم درد دلم را ،

به همـه کس بگویم ..! ! !

پس خاکش میکنم زیر چهره ی خندانم... ،

تا همه فکر کنند

نه دردی دارم و نه قلبـی

اینجا به سراغ ِمن اگر می آیید ،

با کاسه ی دل ، به شوقِ باران آیـید!

طوری که مبادا تو بیایی با چتــ ــ ـــ ــر ،

زیر آســـــــمان ِ بارانــــــی ِ روح و دل من...