"وطنیمیز" شعری زیبا از عبدالله جعفر اف شاماخی

ایکی یوز ایل بوندان قاباق
امضالاندی مقاوله
منله ایران آراسینا
دوشدو بؤیوک بیر فاصله

ایکی یوز ایل قان آغلادیق
تبریز ، تهران ... دییه دییه
اؤلدو گئتدی آتام - بابام
« ایران ، ایران » دییه ، دییه

ایران منیم آتا یوردوم
ایران منیم وطنیم دیر
آتام اؤلنده ده دئدی
ایران منیم مسکنیم دیر

آتام اولنده ، چاغیردی
منه بیر یادگار وئردی
گؤزل بیر ایران بایراغی
شرفله افتخار وئردی

دئدی :« بالا ، بو بایراغی
منه ده وئرمیشدی آتام
ایندی سن ساخلا بایراغی
من گئدیرم حاقّا چاتام

گله جک وار ، بیر گون گلر
باآی قوووشار ایرانا
منیم سالامیمی یئتیر
تبریز ، تهران ، خوراسانا

گره ک تاریخده دفن اولسون
ترکمن چای یا گولوستان ...»
جان وئره رآن آتام دئدی :
وطنیمیز ... ایران ... ایران ...

سونرا ایران بایراغینی
اؤپدو ، یومولدو گؤزلری
آتش ساچدی اوره ییمه
اونون یانیق لی سؤزلری ...

ترجمه:
دویست سال پیش عهدنامه امضا شد و میان من و ایران فاصله افتاد .

دویست سال در حسرت تبریز و تهران خون گریستیم و پدر و پدر بزرگم ، در هوای ایران زیستند و درگذشتند . . . .

ایران ، سرزمین پدری و وطن من است . پدر در لحظه مرگ هم گفت ایران ماوای من است .

پدرم در لحظات مرگ ، صدایم کرد و یادگاری به من سپرد .
این یادگار چیزی جز پرچم ایران نبود .
پدرم شرف و افتخار به من سپرد .

پدرم گفت :
فرزند ! این پرچم را پدرم به من سپرده بود ، اکنون این را به تو می سپارم ، زیرا هنگام آن رسیده که به حق بپیوندم.

روزی فرا خواهد رسید که باکو به ایران خواهد پیوست.
اگر آن روز را دیدی ، سلام مرا به تبریز و تهران و خراسان برسان

عهدنامه های گلستان و ترکمانچای باید در تاریخ دفن شود.
پدرم در حالی که واژه های « وطن ... ایران ... ایران » بر لبانش بود جان می داد .